انسان امروز فکر می‌کند که گفت‌وگو می‌کند. سخنرانی ها، همایش‌ها و هزینه‌های بسیاری صرف می‌شود که جامعه‌شناسان، فیلسوفان، هنرمندان وهمه دردآشنایان به ما بگویند راه چاره بحران ارتباطی در جوامع امروز این است که در آغاز آگاه شویم:
واقعا گفت‌وگو نمی‌کنیم!
اختلاف‌های فرهنگی، مذهبی، بینش های مختلف سیاسی، تضاد منافع طبقاتی و اجتماعی و حتی فاصله بین نسل‌ها -که خود زائیده همین بحران است- نمی‌بایست هیچ‌کدام مانعی بر سر راه گفت‌وگوی واقعی قلمداد شوند.
در جهانی که زندگی می‌کنیم؛
تحولات شگرف صنعتی و روش زندگی ماشینی، سنت‌ها و ارزش‌ها را دگرگون کرده و مقياس‌ها و معيارهای انسانی را بر هم ریخته و در نتیجه مشکلات بسیار در روابط انسان با خود،دیگران و طبیعت،پدیدار گشته است.
ابزارهای مادی ارتباط، روزبه‌روز فربه‌تر شده ولی ارتباط واقعی و مؤثر – نياز طبيعی و هميشگی انسان – نه تنها توسعه نيافته که تضعیف شده و در برخی زمينه‌ها به بحران تبدیل شده است.
توانايی انسان در برقراری ارتباط واقعی با خود و دیگران کاهش يافته و پيشرفت کمی وکيفی وسائل ارتباط جمعی نتوانسته تفاهم و هم اندیشی را برای نوع بشر به ارمغان آورد.