این روزها در خانه فرصت بیشتری برای صحبت کردن فراهم می‌شود. از این‌رو، هفتۀ اول به گوش‌دادن و انواع آن بیشتر توجه می‌کنیم. گوش فرادادن به دیگری، فراتر از شنیدن حرف‌های اوست. در گوش‌دادن تلاش می‌کنیم، منظور گوینده را از ورای جمله‌ها و کلماتش درک کنیم. این کار یک گوش‌دادن فعالانه است. معمولاً در حال شنیدن فکر هم می‌کنیم. حتی ممکن است در ذهن خود دست به کار جور کردن پاسخ‌هایی برای طرف مقابل هم بشوییم. این فعالیت ذهنی، شنیدن را تضعیف می‌کند و ما را از درک منظور اصلی گوینده باز می‌دارد و در صورت اظهارِ بی‌هنگام پاسخ‌های از پیش آماده شده، ممکن است سوءتفاهم به‌وجود آورد.

بنابراین، هنگام گوش‌دادن ذهن خود را در حالت آرامش و سکوت قرار می دهیم. یعنی صدای ذهن خود را خاموش می‌کنیم تا صدای طرف مقابل را بهتر بشنویم و به حالت‌ها و حرکت‌های چهره، لحن و احساس طرف مقابل و حتی به سکوت‌های کوتاه او در حین حرف زدن توجه می‌کنیم.

این حالت درونی در حرکت‌های چهره و احساس ما نیز نمایان می‌شود و گوینده به نحوۀ شنیدن ما اعتماد کرده و راحت‌تر به بیان نظر و احساس خود می‌پردازد. یعنی به گونه‌ای گوش می‌دهیم که دیگری بتواند خود واقعی‌اش را بیان کند.

البته وقتی ذهن خاموش است ممکن است پرسش‌هایی در آن نقش ببندد. ولی صبر می کنیم تا صحبت‌های گوینده به پایان برسد، آنگاه با دقت آن‌ها را مطرح می‌کنیم. بدینوسیله، مهارت گوش‌دادن فعال را در خود به‌وجود می‌آوریم.