بایستی کوتاهی خود را هر چقدر کوچک بپذیریم و بذر امید بکاریم

همدیگر را بفهمیم و با هم فکر کنیم

جنگ دوازده روزۀ اسرائیل و ایران به پایان رسیده است و در دوران آتش‌بس هستیم. هرکدام از ما احساس خاص خود را داریم و برایمان این دوران متفاوت گذشته است‌. مسائلی که ما را به اینجا رساند، بد بود و راه‌حلی برایش نیافتند. اما چه خوب است که برای خود روشن کنیم که این اتفاق چه پیامی برای ما داشته است.

بایستی کوتاهی خود را هر چقدر کوچک بپذیریم و بذر امید برای آینده بکاریم. نقش هر فردی مهم است اگرچه ظاهراً ناچیز به‌نظر می‌رسد. به داغداران و عزیزان از دست رفته فکر کنیم‌. غم و درد فراوانی به وجود آمده است. شهدا و مجروحین در شرایط سخت نور انسانیت را روشن نگه داشتند‌. برای ایجاد وضعیت پایدار و برای حل مشکل نباید منتظر باشیم که دیگری شروع کند، بلکه هر کدام از ما به سمت اقدامی برویم که بذر تفاهم و صلح را می‌پاشد. موجی برای همدلی و اقدام در راه آن ایجاد کنیم و اختلاف‌ها را برطرف کنیم.

ما و کشور عزیزمان ما همیشه در خطر جنگ است، اما برای برطرف کردن آن، باز هم تلاش می کنیم. نگذاریم موقعیت‌ها و شرایط و کج فهمی‌ها ما را به مخالفت با دیگران ببرد. تنها به بهره و سود خود فکر نکنیم، به دنبال حقیقت باشیم.

در این میان گفت‌و‌گو نقش تعیین‌کننده‌ای در ایجاد صلح دارد و تلاش برای ایجاد تفاهم و همدلی و فهم دیگریست‌. به کمک گفت‌و‌گو می‌توان به بررسی مشکلات و رفع سوتفاهم ها رسید و برای ایجاد همدلی و همزیستی و از همه مهم‌تر برای جست‌وجوی حقیقت، گفت‌وگو نیاز واقعی ماست. با تلاش برای ایجاد صلح می‌توان معیارهای انصاف، عدالت و تفاهم را بر پا نگه داشت و خودخواهی‌ها و تک‌روی‌ها و  منافع شخصی و گروهی و سازمانی را کنار گذاشت .

  به گفتۀ بوبر برای گفت‌وگوکنندگان «من» و «تو» تعیین‌کننده نیست، بلکه توجه به «بین» است. «بین» رنگ و بویی از من و تو دارد در حالی‌که بخش‌های مشترک آن پررنگ‌تر است و به یکی از اهداف مهم گفت‌وگوکنندگان، یعنی با هم‌ اندیشیدن، کمک می‌کند. کسانی که به معنای واقعی باهم می‌اندیشند توجه‌شان تماماً به موضوع مورد اندیشیدن و جست‌وجو است، و من و تویی مطرح نیست و منفعت و بهرمندی فردی و گروهی وجود ندارد. تلاش آن‌ها رسیدن به حقیقت موضوع است و در این حال معنا و سیر موضوع  مطرح است. همچنین برای باهم اندیشیدن و گفت‌وگوی واقعی گوش دادن واقعی بسیار مهم است. چرا که در گوش‌دادن سعی می‌شود مطلب همدیگر را با زمینه‌های آن فهمید و در آن مشارکت کرد. و حالت بارز همبستگی را که یکی از اصول مورد توجه چنین فهمی از گفت‌وگوست، لمس کرد. چگونه می‌شود به همبستگی همه موجودات جهان ایمان داشت و باز هم رو به جنگ آورد و به همه گونه زمینه‌های انسجام صدمه زد. محافظت از زمینه‌های صلح مانند محافظت از محیط زیست لازم است .

مهارت‌های دیگر گفت‌وگو نیز همه در راستای هدف بالا قرار دارند که همانا محافظت از صلح و نگاهداری از حیات و شبکه واحد آن است.