هیچ میدانید تاکنون چقدر کلمه، جمله، متن، عکس، فیلم و … را در اینترنت بارگذاری یا upload کردهاید؟
هیچگاه شده، آنها را پیدا کنید و به آنها دوباره نگاهکنید؟
شاید پیش خود فکرکنید: مگر بیکارم! این همه وقت بگذارم برای چیزهای بیارزش و گُذرا؟ خُب، البته که خیلی از آنها استفادۂ لحظهای داشتهان- یک واکنش احساسی مربوط به گذشته- و الآن دوست نداریم برگردیم آنها را ببینیم و آن حس را دوباره پیدا کنیم!
شاید از حرفی که زدهایم ـ پاسخی که دادهایم یا نوشته ای که ارسال کردیم الآن برگشته باشیم و نظرمانْ تعییر کرده باشد.
شاید از روی خشم یا دلخوری کاری کرده باشیم ولی بعداً پشیمان شدهایم.
یا نه، خیلی وقتها جرقهای کوچک در ذهن ما درخشیده و جملهای نوشتهایم که اگر فرصتی پیدا میکردیم، میتوانستیم آن را کامل کنیم و به ایده با ارزشی برسیم.
*********
من که هماکنون این نوشته را با شما در میان میگذارم، میخواهم خودم را، از بین این همه حوادثِ ریز و درشت، پیدا کنم. اینها ذرهذرههای وجود من هستند که در فضای مجازی پراکنده و گم شدهاند.
اگر وقت ندارم به گذشتهای خیلی دور بروم، خُب این کار را درباره همین شرایط بحرانی و قرنطینه ،میکنم.
*********
شما هم میتوانید تمام مطالب مربوط به خودتان را که در این روز ها ابراز کرده اید با هر وسیلهای که در اختیار دارید در یکجا جمع کنید . تصویری که از خود در فضای مجازی بهجای گذاشتهاید را نگاه کنید و از خود بپرسید:
آیا واقعاً خود من هستم؟
آیا این همان تصویری است که میخواستم از خود به نمایش بگذارم؟