سی ویژگی دوستی کردن

۱-انتظارات خود را به حداقل برساند و اگر می تواند صفر کند.
۲-ضرورتاً هر آنچه را که متوجه می شود به زبان نیاورد.
۳-تا اجازه دوست را نداشته باشد، موردی از او را با کسی در میان نگذارد.
۴-از موفقیت او به طور واقعی خرسند باشد.
۵-فقط “نشنود” بلکه به او گوش کند.
۶-در هیچ شرایطی، پشت سر او صحبت نکند.
۷-با او هم بخندد، هم گریه کند.
۸-مرتب از وجود او و ویژگی‌های مثبت او، قدردانی کند.
۹-اگر گله‌ای از او دارد، مدت‌ها صبر کند تا شرایط مناسب حل و فصل آن فراهم آید.
۱۰-یادداشتی که بر روی هدیه می گذارد، از خود هدیه مهم تر است.
۱۱-تا می تواند احترام او را در جمع حفظ کند.
۱۲-بعضاً با خاموشی و سکوت، با او صحبت کند.
۱۳-از عذر می‌خواهم فراوان استفاده کند.
۱۴-اگر بدی دید، گذشت کند.
۱۵-اگر بدی‌ها ادامه پیدا کرد، آن شخص دیگر دوست نیست.
۱۶-تا می‌تواند زبان خود را کنترل کند: زخم زبان به سختی فراموش می‌شود.
۱۷-از سِرّ دوست مراقبت کند.
۱۸-در رفتار و واکنش، قابل پیش‌بینی باشد.
۱۹-پی‌آمد‌های احتمالی هر سخن و رفتاری را قبلاً مطالعه و محاسبه کند.
۲۰-به دوستی، درازمدت نگاه کند تا همیشه محبت و خویشتنداری کند.
۲۱-برای موفقیت او قدم بردارد.
۲۲-وقتی موردی روشن نیست، اول بپرسد بعد قضاوت کند.
۲۳-در اوج عصبانیت، الفاظ و ادبیات مؤدبانه استفاده کند.
۲۴-از ادب و تربیت دوست سوء استفاده نکند.
۲۵-اگر قراراست داستانی را بگوید، همه را بگوید، ۲۰ درصد آنرا مخفی نکند.
۲۶-تاریخ تولد او را بداند و حداقل یادداشتی ماندنی بفرستد.
۲۷-به خاطر پول بیشتر و موقعیت بهتر، به او خیانت نکند.
۲۸-برای گوشزد کردن موردی، اگر لازم باشد پنج سال صبر کند.
۲۹-هوش و تشخیص او را دستکم نگیرد.
۳۰-دوستی مانند کتاب است: سالها طول میکشد تا نوشته شود ولی در عرض چند ثانیه با یک کبریت میسوزد.