یکی از مهارت‌های مهم گفت‌وگو جویایی و توجه نسبت به دیگران و نسبت به موجودات و نسبت به موضوع گفت‌وگو است. در واقع توجه به معنای دقت در دیدن کامل است و نه نگاه سرسری. همان‌طور که در گفت‌وگو به خوب شنیدن توصیه می‌شود، در دیدن هم به دقت اهمیت داده می‌شود.
معمولا انسان تنها چیزهایی را می‌بیند که به دیدن آن عادت کرده است و نسبت به باقی دیدنی‌ها بینایی ندارد. حتی به هنگام دیدن هم به آنچه تابه‌حال از موضوع دیده است اکتفا می‌کند و بصیرت پرسشگرانه نسبت به آنچه می‌بیند به‌کار نمی‌برد.
برای فراتر رفتن از سطحی‌نگری نگاه جدید و توجه کردن لازم است، همین‌طور شوق به کشف. جویایی و حیرت نسبت به دور و بر دید کشف‌کننده و نظر پژوهشگرانه به انسان می‌دهد.
بسیاری از اختراعات در اثر نگاه کنجکاوانه به آنچه در دور و بر به طور روزمره جریان دارد، به وجود آمده است. در اثر دید ژرف‌نگر از روابط بین موجودات و اتفاقات در برابر انسان پرده برگرفته می‌شود. تمام موجودات در حالت جذبه نسبت به یکدیگر قرار دارند. انسان نیز در روند این جذبه کلی قرار دارد. با نگاه جدید و جویایی و توجه نسبت به دوروبر به آنچه که طالب است دسترسی پیدا می‌کند.
همه انسان‌ها و موجودات عالم دارای ارزش وجودی خاص خود هستند. تعامل مشتاقانه بعد تازه‌ای از آنها را در برابر دید انسان قرار می‌دهد و ارتباط و پیام آنها را عیان می‌سازد. به طور خلاصه فراتر رفتن از دانش خود نسبت به آنچه که در مورد کسی یا چیزی می‌دانیم، روند تفاهم را در مسیر واقعی خود و بدون مانع قرار می‌دهد.