چندی است که با تدبیر نوآورانه دکتر رسول رسولی‌پور برنامه پیاده‌روی جمعی در بوستان گفت‌وگو تدارک دیده شده است. کانون گفت‌وگو نیز از این برنامه استقبال کرده و در اجرای آن همکاری دارد.
اگر سال‌ها بوستان گفت‌وگو مانند سایر پارک‌ها دیده می‌شد و فعالیتی متناسب با نام خود نداشت اکنون معنای واقعی خود را بازیافته و هفته‌ای دوبار جمعی در این پارک در حال پیاده‌روی به صورت دو به دو و یا چند نفره با هم گفت‌وگو می‌کنند و از زیبایی‌های پارک بهره می‌برند. از گفت‌وگوها و «آشنا شدن با یک ناآشنا» لذت می‌برند.
شرکت کنندگان پس از پیاده‌روی در ساختمان زیبای نگارستان دور هم جمع شده و حدود نیم ساعت به گفت‌وگو می‌پردازند. در این دورهمی به پیشنهاد دکتر رسولی‌پور و روش خانم داعی‌پور افراد به تبادل نظر در مورد برداشت‌های خود پرداخته و از سخنان ناب دکتر رسولی‌پور جان‌شان سیراب می‌شود.
یکی از راه‌های ایجاد زمینه همبستگی و همفکری بین افراد یک جامعه و کنار گذاشتن نامهربانی‌ها، انتخاب مکان‌ها و زمان‌هایی برای دیدار است. عصرانه گفت‌وگو یکی از این راه‌هاست. برای شرکت در این دیدار هیچ پیش شرطی وجود ندارد و ورود به آن آزاد است.
این برنامه بذر محبت و دوستی می‌نشاند و جان‌ها را با جان‌ها ارتباط می‌دهد. بذر اخلاق شهروندی در گفتوگوی شرکت کنندگان باهم پاشیده می‌شود. در این تبادل نظرها عناصر مختلف فرهنگ ایرانی اسلامی و تجربیات هرکدام از شرکت کنندگان به بیان در می‌آید.
در پیاده‌روی نسبتا طولانی نه تنها بدن‌های خسته افراد بهتر به‌کار می‌افتد، بلکه در دورهمی در نگارستان و در جلسه گفت‌وگو جان‌های به لب رسیده از بی‌همدلی‌ها به شور و شوق می‌آیند و مزه ارتباط جان با جان را لمس می‌کنند. در این حال با توجه دادن به بعضی از مهارت‌های لازم برای گفت‌وگو یعنی دوری از قضاوت و به تعلیق در آوردن پیشداوریها راه ارتباط واقعی بین افراد فراهم می‌شود.
دکتر رسولی‌پور در سخنان پرجذبه خود برای دعوت به ارتباط جان با جان از آیات قرآنی نیز سخن می‌گوید و هم از تجربه‌های علوم جدید انسانی و هم از شعر و ادبیات غنی ایرانی و هم از الهیات جهانی.
برای باهم بودن بهتر و همدیگر را فهمیدن قضاوت کردن مانند زهر است. جنگ‌ها معمولا از چیزهای کوچک آغاز می‌شود: از یک کلمه، از ابراز عقیده مخالف یا از تحقیر.
فراهم شدن امکان مواجهه و گفت‌وگو در پیاده‌روی، افراد را باهم و با افکار هم آشنا می‌کند. یکدیگر را فهمیدن فلسفه زندگی باهم است. تلاشی است در مقابل سوتفاهمات و پیشداوریها نسبت به یکدیگر. تمرین همفکری و گفت‌وگوست. در این حال به شخصییت تک تک افراد اهمیت داده می‌شود. درباره باهم بودن و حضور و به عبارت دیگر محاضره صحبت می‌شود، افراد باهم و نه مخالف هم گفت‌وگو می‌کنند. شنیدن و توجه به دیگری داشتن را لمس می‌کنیم. از دل سخن می‌گوییم، بعضی وقت‌ها ما با مطلبی که موافق نباشیم آن را کنار می‌گذاریم اما در گفتوگوی عصرانه هرکس بدون نگرانی داستان خود را می‌گوید.
کار ساده‌ای نیست و موانع زیادی بر سر راه قرار دارد که مهم‌تر ازهمه بی‌تفاوتی‌های افراد نسبت به اجتماع و ناامیدی‌هاست. تلاش برای راه‌های پرداختن به مسئولیت اجتماعی به شکل‌های مختلف است. فرم‌های شکل دهنده رهیافت‌های پروژه‌ای، جذبه خود را ازدست داده‌اند.
انسان‌ها مختلفند و در این گوناگونی شانس بزرگی نهفته است. برای انجام مسئولیت اجتماعی می‌توان از تجارب یکدیگر آموخت. تعامل واقعی افراد و همفکری راه را برای پرداختن به آنچه که نسبت به آن مسئولیت لازم است هموار می‌کند و خود محوری‌ها کنار می‌رود.
روش‌هایی که به وسیله آن شهروندان خود در مورد مسایل خود با هم گفت‌وگو می‌کنند و بعد به صورت توصیه و پیشنهاد به مسئولان می‌دهند از راه‌های مهم همکاری مردم با مسئولان است.
در ارتباط جان با جان می‌توان امیدوار بود افرادی که به آن رسیده‌اند امکان ارتباط دوستانه در جامعه را نیز فراهم کرده و از این راه مشکلات در جامعه کمتر شود. شرکت در پیاده‌روی آبیاری و کمک به رشد بذر محبتی است که در این فعالیت کم‌نظیر نشانده شده است.
باغبان این بذر شوید.
…………………..
- برنامه عصرانه گفت‌وگو پنجشنبه‌های هر هفته از ساعت ۱۶ تا ۱۸ در بوستان گفتوگوی تهران برگزار می‌شود.