درخت کاری بیش از هر چیز سمبل پایداری و رشد و اعتماد و ایمان به آینده است. روز پانزدهم اسفند به‌نام روز درخت کاری در سال نام گرفته است. گرچه آدمی همیشه و هر روز و در هر جا با درخت سروکار داشته و دارد اما با شیوه‌های زندگی در دنیای جدید همبستگی بنیادین انسان با درخت به فراموشی سپرده شده است و نقش درخت هم تغییر کرده است. به جای توجه و دوستی، نگرش ابزاری نسبت به درخت ایجاد شده است. در نگاه صاحبان سرمایه، جنگل و درختانش تنها مجموعه‌ای چوب برای استفاده در صنعت و تبدیل آنها به پول هستند. درحالی که درختان نقش زندگی بخشی دارند.
اکنون بحران‌های زیست محیطی و مشکلات زندگی توجه به همبستگی موجودات روی کره زمین را اجتناب ناپذیر کرده است. دانشمندان می‌گویند با درخت کاری و جنگلبانی صحیح می‌توان عواقب تغییرات آب و هوا را جبران کرده و شرایط زندگی روی زمین را مطلوب‌تر کرد.. با اختصاص روزی خاص به درخت کاری، دریچه‌ای از آگاهی نسبت به چگونگی موجودیت درخت فراهم شده است.
در نگاه انسان آگاه، حیات کره زمین از درخت جدا نیست. درختان ریه کره زمین هستند. گاز کربنیک را می‌گیرند و اکسیژن تولید می‌کنند. درخت و موجودات دیگر همه به هم وابسته‌اند و از هم جدا نیستند. در ختان زنده‌اند با انسان سخن می‌گویند و با تغییر شرایط اقلیمی خودرا وفق می‌دهند.
اینکه درخت چگونه با انسان صحبت می‌کند به مخازنی از محتوای آگاهی مربوط است که در درون هر انسانی موجود است. یک درخت با انسان‌های مختلف بسته به مخازن وجودی آنها متفاوت سخن می‌گوید. انسانی به‌وسیله ارتباط با درخت به یک بعد وجودی خود پی می‌برد و انسانی دیگر به یک بعد وجودی دیگر.
می‌توانیم به عنوان هدیه و بزرگداشت افراد به‌نام آنها درخت بکاریم. چنانچه در بسیاری از کشورها این کار برای چهره‌های فرهیخته و نامی انجام می‌شود. در ایران نیز کارهایی این چنین به نام هنرمندان و اهالی فرهنگ و با همراهی خود آنها انجام گرفته است.
مارتین لوتر کینگ می‌گوید اگر می‌دانستم فردا قیامت است باز هم امروز یک درخت سیب می‌کاشتم. خوب است هرکدام از ما در این روز که به نام درختکاری است، یک درخت زندگی بکارد یا از درخت‌های موجود در نزدیکی محل زندگی‌اش حفاظت کند و به آنها رسیدگی کند. نهال‌های کوچکی که می‌کاریم امید به زندگی بهتر و دوستی و محبت را برای روزهای آینده ما و فرزندانمان به ارمغان خواهد آورد.